Dekalog dla nauczycieli dzieci dyslektycznych

• Nie traktuj ucznia jak chorego, kalekiego, niezdolnego, złego lub leniwego.
• Nie karz, nie wyśmiewaj w nadziei, że zmobilizujesz go do pracy.
• Nie łudź się, że „sam z tego wyrośnie”, „weźmie się w garść”, „przysiądzie fałdów” lub, że ktoś go z tego „wyleczy”.
• Nie spodziewaj się, że kłopoty ucznia pozbawionego specjalistycznej pomocy ograniczą się do czytania i pisania i skończą się w młodszych klasach szkoły podstawowej.
• Nie ograniczaj uczniowi zajęć pozalekcyjnych, aby miał więcej czasu na naukę, ale i nie zwalniaj go z systematycznych ćwiczeń i pracy nad sobą.

• Staraj się zrozumieć swojego ucznia, jego potrzeby, możliwości i ograniczenia, aby zapobiec pogłębianiu się jego trudności szkolnych i wystąpieniu wtórnych zaburzeń nerwicowych.
• Spróbuj, jak najwcześniej, zaobserwować trudności ucznia:, na czym polegają i co jest ich przyczyną. Skonsultuj problem dziecka ze specjalistą (psychologiem, pedagogiem, logopedą, a w razie potrzeby z lekarzem).
• Aby jak najwcześniej pomóc uczniowi:
• Bądź w kontakcie z poradnią, wykorzystuj wyniki badań i zalecenia specjalistów zawarte w opinii psychologicznej,
• Ustal kontakt pomiędzy tobą, rodzicami i dzieckiem, który określa reguły współpracy: dziecko uczyń odpowiedzialnym za pracę nad sobą, rodziców za pomaganie dziecku, a nauczyciela za bycie doradcą.
• Zaobserwuj podczas codziennych lekcji, co najskuteczniej pomaga dziecku.
• Bądź w stałym kontakcie z jego nauczycielem – terapeutą i, korzystając z jego wskazań, włączaj w zajęcia dydaktyczne potrzebne dziecku ćwiczenia.
• Opracuj program indywidualnych wymagań wobec ucznia dostosowanych do jego możliwości i wkładu pracy. Oceniaj go na podstawie odpowiedzi ustnych i treści prac pisemnych. Nie każ mu czytać głośno przy całej klasie. Pozwól mu korzystać ze słownika i daj więcej czasu na zadania pisemne. Dyktanda i prace pisemne oceniaj jakościowo ( opisowa ocena błędów) pod warunkiem systematycznej pracy, znajomości reguł ortografii i korekty błędów w zeszytach. Nagradzaj za wysiłek i pracę, a nie za jej efekty.
• Bądź życzliwym, cierpliwym przewodnikiem ucznia w jego problemach.

W pracy z dzieckiem dyslektycznym najbardziej skuteczne jest uczenie polisensoryczne: jednocześnie zaangażowanie wielu zmysłów: słuchu, wzroku i kinestezji. Maksymalnie wykorzystać należy zmysły, które funkcjonują prawidłowo z jednoczesnym ćwiczeniem tych słabszych.

• Czytać głośno w obecności całej klasy, ponieważ to napięcie emocjonalne, w wyniku czego dzieci te czytają gorzej. Mogą czytać głośno wówczas, gdy opanowały zadany tekst w domu lub w czasie zajęć korekcyjno – kompensacyjnych.
• Czytać zbyt długich czytanek – należy wyznaczać pewną część do czytania głośnego w celu doskonalenia techniki czytania.
• Pisać dyktand ( nauczyciel winien zastąpić je, szczególnie w początkowym okresie nauki, pisaniem z pamięci).

• Stosować rywalizacji i stawiać za wzór zdolniejsze dzieci, którym dziecko dyslektyczne nie jest w stanie dorównać.
• Omawiać błędów w obecności całej klasy.

W pracy z dzieckiem dyslektycznym należy:

• Stosować na przemian czytanie głośne i czytanie ciche utworów ze sprawdzeniem zrozumienia tekstu.
• Utrwalać i powtarzać wiadomości przy każdej nadarzającej się okazji w ciągu dnia.
• Polecać pisanie ołówkiem w większej liniaturze, szczególnie w początkowym okresie nauki szkolnej.
• Przy ocenie prac pisemnych języka polskiego nie brać pod uwagę błędów dyslektycznych, które mogą znacznie ją obniżać ( oceniać treść). Na ogólną ocenę z języka polskiego powinny mieć wpływ wszystkie osiągnięcia w tym przedmiocie.

Należy usuwać wyrazy niepoprawnie napisane tak, by uczeń nie przyswajał sobie w pamięci wzrokowej ich wadliwego obrazu graficznego poprzez:

• Całkowite zamazanie wyrazów z błędem i napisanie ich u góry w sposób poprawny,
• Naklejenie pasków poprawnie napisanych wyrazów w miejsce wyrazów z błędem.
• Zaznaczenie na marginesie liczby słów błędnie napisanych; dzieci same je znajdują poprzez porównanie z tekstem poprawnie napisanym.

• Stosowanie wielu ćwiczeń grafomotorycznych doskonalących technikę pisania ( przepisywanie rodzi awersję do pisania).
• Częste sprawdzanie zeszytów poprawności zapisów pracy domowych, by wyeliminować zniekształcenia informacji.
• Prowadzenie słownika wyrazów trudnych.
• Czuwanie nad uaktywnieniem dzieci w czasie lekcji i dodatkowych zajęć poprzez stosowanie atrakcyjnych pomocy dydaktycznych przerw relaksacyjnych.
• Częste sprawdzanie wiadomości ustnych.
• Dostosowanie wymagań do praktycznych możliwości dziecka, mając na uwadze poziom trudności ucznia.
• Stosowanie słowników ortograficznych podczas klasówek i wypracowań.
• Stosowanie różnego rodzaju wzmocnień – zachęt, pochwał.
• Organizowanie sytuacji zapewniających przeżycie sukcesu w celu uzyskania wiary we własne siły.
• Otoczenie opieką i wsparciem ze strony klasy, z jednoczesnym powierzeniem ról możliwych do spełnienia.
• Uczenie sposobów radzenia sobie w sytuacjach trudnych.
• Ćwiczenie odporności psychicznej.
• Uczenie właściwych zachowań w sytuacjach napięć agresywnych jako reakcji obronnych na niepowodzenia.
• Stosowanie indywidualnych wymagań w zakresie podawania nowego materiału i odpowiednich informacji.
• Stała współpraca i wymiana informacji między szkołą a domem

Przykładowe zadania korekcyjno – kompensacyjne

By pomóc dzieciom dyslektycznym w zautomatyzowaniu umiejętności czytania, należy stosować następujące formy ćwiczeń:

• Czytanie całościowe sylab i wyrazów.
• Czytanie wyrazów, zdań i tekstów sylabami.
• Czytanie sylab i wyrazów w krótkich pozycjach.
• Czytanie naprzemienne sylab, wyrazów i zdań.
• Czytanie selektywne głośne i ciche.
• Czytanie z przesłonką ( w okienku).
• Ćwiczenia w rozumieniu treści.

W nauce poprawnego pisania pod względem graficznym wskazane jest stosowanie następujących ćwiczeń:

• Kreślenie ręką dużych liter w powietrzu.
• Pisanie dużych liter na tablicy – wodzenie po wzorze.
• Pisanie ( malowanie) liter na arkuszach papieru, różnej wielkości.
• Pisanie liter za pomocą szablonów.
• Kalkowanie ( kalką techniczną), obwodzenie po wzorze.
• Samodzielne pisanie liter.

Przy opracowaniu graficznym liter należy zwrócić uwagę na ich charakterystyczne elementy, sposób pisania z zaznaczeniem miejsca rozpoczęcia i rozmieszczenia w liniaturze zeszytu. Trzeba dążyć do tego, by dzieci nauczyły się pisać wyrazy łącznie, czytelnie i we właściwym tempie.

Podstawowe formy ćwiczeń poprawnego pisania to:

• Przepisywanie.
• Pisanie z pamięci.
• Pisanie ze słuchu.

Należy pamiętać, iż ćwiczenia w czytaniu winno się łączyć z ćwiczeniami w pisaniu. Ponadto należy zwracać uwagę na:

• Kierunek pisania od strony lewej do prawej i sposób pisania liter z zastosowaniem wzorców.
• Omówienie pisowni wyrazów „trudnych”, by nie utrwalały się w pamięci wzrokowej nieprawidłowe obrazy graficzne wyrazów.
• Prawidłową postawę ciała i sposób trzymania przyborów, czas trwania ćwiczeń w pisaniu dostosowaniem do możliwości percepcyjnych dziecka, koncentracji uwagi i odporności psychicznej.

/wg prof. dr hab. M. Bogdanowicz/

1. Dziecko czyta na głos – zależnie od możliwości: od jednej lub kilku linijek tekstu do ½ strony.
2. Dziecko czyta razem z Dorosłym na głos („chórem, dorosły nieco ciszej) – dwa razy więcej, np. od dwóch linijek do 1 strony.
3. Dorosły – matka czyta dziecku na głos – trzy razy więcej, np. od trzech linijek do 3 stron.
4. Dziecko czyta samo po cichu – cztery razy więcej, np. od 4 linijek do 4 stron; powtórka całego cyklu (pkt 1-4).
5. Streszczenie przeczytanego tekstu (ustne – opowiadanie lub pisemne – w formie planu czy wypracowania) lub dyskusja nad tekstem.

/wg prof. dr hab. M. Bogdanowicz/

1. Dziecko czyta na głos – zależnie od możliwości: od ok. ½ – 1 strony.
2. Dorosły – czyta dziecku na głos – trzy razy więcej, ok. 3 stron; dobrze, jeżeli dziecko w tym czasie śledzi tekst wzrokiem.
3. Dziecko czyta samo po cichu – cztery razy więcej: ok. 4 stron; powtórka całego cyklu (pkt. 1-3).
4. Streszczenie przeczytanego tekstu ( ustne – opowiadanie lub pisemne – w formie planu czy wypracowania) lub dyskusja nad tekstem.
5. Podsumowanie przeczytanego rozdziału – streszczenie rozdziału i dyskusja nad wybranymi problemami.

Książka mówiona.

„Książki mówione” to taśmy magnetofonowe z nagraniami lektur szkolnych, które służą dzieciom w przyśpieszeniu procesu czytania lektur. Można je wypożyczać w bibliotekach dla osób niepełnosprawnych ( niewidomych), bibliotekach pedagogicznych, w dużych bibliotekach publicznych. Rodzice prezentują początek „książki mówionej” i dziecko kontynuuje czytanie reszty rozdziału z użyciem kasety magnetofonowej. Zadaniem dziecka jest:

• Słuchanie tekstu ( z taśmy) z jednoczesnym śledzeniem go w książce (czytaniem)
• Słuchanie tekstu – bez czytania (kilka stron) powtórka: (pkt. 5-6).
• Streszczenie przeczytanego tekstu (ustne lub pisemne – w formie planu czy wypracowania) lub dyskusja nad tekstem.
• Podsumowanie przeczytanego wysłuchanego rozdziału – streszczenie i dyskusja.

/wg prof. dr hab. M. Bogdanowicz/

1. Umowa. Umów się z dzieckiem, że codziennie będziecie robić dyktando obejmujące zawsze tylko 3 zdania. Wymyślcie wspólnie nagrodę po każdym tygodniu pracy.
2. Wybór tekstu. Zaznacz w książce dziecka 3 zdania i przeczytaj na głos pierwsze zdanie.
3. Komentarz ortograficzny. Dziecko powtarza zdanie i omawia pisownię każdego wyrazu (podaje zasady pisowni, poszukuje uzasadnienia pisowni).
4. Zapisywanie. Dziecko zapisuje zdanie (podobnie postępuje z następnymi zdaniami).
5. Kontrola I. Dziecko samodzielnie sprawdza cały napisany tekst.
6. Kontrola 2. Dorosły sprawdza tekst. Jeżeli znajdzie błędy, podaje ich liczbę.
7. Kontrola 3. Dziecko ponownie sprawdza tekst z pomocą słownika ortograficznego.
8. Kontrola 4. Dorosły sprawdza poprawiony tekst. Jeżeli nadal są błędy, wskazuje tekst – wzór, z którego dyktował zdania.
9. Kontrola 5. Dziecko porównuje napisany tekst ze wzorem i ostatecznie poprawia błędy.
10. Poprawa. Dziecko opracowuje błędnie napisane wyrazy (np. podaje zasady pisowni, wyrazy pokrewne, odmienia wyraz przez przypadki, wymienia na inne formy).

Podstawowym założeniem stosowanych techniki „dyktando z komentarzem ortograficznym” jest przeświadczenie o możliwości utrwalenia zasad pisowni i wytworzenia pełnej świadomości ortograficznej przez przekształcenie się nawyku „głośnego myślenia” – omawiania zasad pisowni (pkt.3) – w nawyk „ cichego” przypominania ich sobie podczas pisania.

Kolejnym zadaniem ćwiczenia jest wytworzenie nawyku dokładnego sprawdzania i poprawiania każdej pracy pisemnej po napisaniu. Dziecko ma prawo do popełnienia błędu, ale nie ma prawa pozostawić go bez poprawienia.

Warunkiem uzyskania tych efektów jest wykonywanie omawianego ćwiczenia krótko, lecz systematycznie oraz zawarcie umowy z dzieckiem, co do czasu pracy (codziennie), liczby dyktowanych zdań (zawsze tej samej) oraz nagrody ( po każdym tygodniu ćwiczeń). W ten sposób dziecko nie będzie usiłowało, w tej sprawie, stale z nami negocjować.

1. Utrwala znajomość zasad pisowni.
2. Wytwarza nawyk stałego przywoływania zasad ortograficznych podczas pisania.
3. Wytwarza nawyk stałego sprawdzania napisanego tekstu, a tym samym dziecko ma poczucie odpowiedzialności za napisany tekst.

Tygodniowe ćwiczenia poprawnej pisowni – samodzielna praca starszych uczniów.

/wg prof. dr hab. M. Bogdanowicz/

• Załóż zeszyt do ćwiczeń ortograficznych.
• Powtórz i utrwal zasady pisowni.
• Na końcu zeszytu załóż „Słowniczek trudnych wyrazów”.

• Przeczytaj uważnie wybrany przez siebie, lub wskazany przez nauczyciela fragment tekstu ( ok. 4-5 zdań niezbyt długich, po ok. 5 wyrazów w zdaniu).
• Przeczytaj pierwsze zdanie, zapamiętując tekst i pisownię wyrazów. Uzasadnij pisownię trudnych wyrazów.
• Powiedz tekst z pamięci.
• Sprawdź zapis i nanieś poprawki.
• Porównaj zapis ze zdaniem wzorcowym i nanieś poprawki.
• Zakryj zdanie wzorcowe i napisane.
• Napisz powtórnie to samo zdanie.
• Sprawdź zapis.

• Wypisz wyrazy, w których popełniłeś błędy i uzasadnij poprawną pisownię.
• Wyrazy te zastosuj w krzyżówce. Ułóż z nimi zdania. Utwórz rodzinę wyrazów pokrewnych. Wykonaj ćwiczenie utrwalające pisownię.
• Wpisz je do „słownika trudnych wyrazów” (na końcu zeszytu).

• Pracuje codziennie, zapisując datę przy wykonywanych ćwiczeniach.
• Po tygodniu ćwiczeń poproś kogoś, aby podyktował ci zdania, które codziennie pisałeś.
• Sprawdź, o ile błędów mniej zrobiłeś niż poprzednio i popraw je (wg wzoru).

Po każdym tygodniu ćwiczeń pokaż zeszyt nauczycielowi. Powodzenia.

Przy badaniach kontrolnych przedstaw całą dokumentację pracy, prowadzoną w taki sposób. Tylko wtedy uzyskasz dalsze wskazówki do pracy nad występującymi trudnościami.