INDYWIDUALIZACJA PRACY W KLASIE

Nauczyciel ucznia dyslektycznego powinien zapewnić mu indywidualny program dydaktyczny oraz stosowny do jego sprawności sposób realizacji. Mogą to być:

  1. Dokonywanie przez nauczyciela poprawy błędów w tekście utrwala niepoprawną pisownię. Proponuje się wypraktykowany sposób polegający na wypisywaniu za pomocą cyfry na marginesie ilości popełnionych przez ucznia błędów w danej linijce. Poprawa tych błędów polegająca na wypisywaniu właściwej formy wyrazów pod tekstem należy do ucznia.
  2. Stopień „za ortografię” może zastąpić opisowa ocena samodzielnej pracy ucznia wniesionej w poprawę błędów i pracę nad ortografią
  3. Zezwalanie na przygotowanie prac domowych z pomocą komputera lub maszyny do pisania (w przypadku dysgrafii)
  4. Wydłużanie czasu na prace pisemne (w trakcie klasówek, sprawdzianów)
  5. Częstsze odpytywanie ustne i bazowanie przy ocenianiu na jego ustnych wypowiedziach
  6. Dodatkowe ćwiczenia, realizowane podczas lekcji i w domu (przy współpracy z rodzicami

SPOSÓB OCENIANIA

  1. W ocenie wiedzy ucznia dyslektycznego dominują te formy jej sprawdzenia, które zarówno dla ucznia jak i nauczyciela nie stanowią dodatkowego utrudnienia np. wypowiedzi ustne, testowa forma sprawdzianów itp.
  2. Prace pisemne nauczyciel ocenia przede wszystkim na podstawie ich treści doceniając walory bogatego słownictwa, ciekawe przemyślenia i obserwacje czy poprawą budowę stylistyczną wypowiedzi pisemnych, poprawność toku myślenia i wnioskowania itp.
  3. Uczeń dyslektyczny dobrze radzący sobie z tworzeniem fabuły, porządkowaniem informacji itp. pomimo niskiego poziomu poprawności ortograficznej ma szansę otrzymywać wysokie oceny z prac pisemnych.
  4. W przypadku przedmiotów ścisłych ocena poprawności rozumowania, trafność interpretacji zagadnienia jest przekładana nad oceną szczegółowej poprawności zapisu symboli i znaków graficznych, braku dokładnych obliczeń, mylenia stron równań itp.
  5. Wobec ucznia dyslektycznego nauczyciel nie stosuje (o ile to możliwe) presji czasowej.
  6. Zarówno w klasach młodszych jak i starszych w stosunku do uczniów dyslektycznych nauczyciel stosuje dodatkowo ocenę opisową.
  7. W przypadku nauki języków obcych trzeba liczyć się ze szczególnymi trudnościami w zapamiętywaniu pisowni i wymowy. Nauczyciel zwraca, zatem uwagę głównie na poprawną wymowę i gramatykę zdania.
  8. Efektem utrzymujących się u ucznia dyslektycznego deficytów są często braki w opanowywaniu i stosowaniu sekwencji np.
  • – z trudem utrzymująca się budowa zdań przy samodzielnym pisaniu
  • – zaburzona struktura całej wypowiedzi pisemnej itp.

Zastosowanie technik porządkujących grupę informacji i tok myślenia (punkty, pytania, kompozycja graficzna), ułatwią stworzenie uporządkowanej, poprawnej merytorycznie i gramatycznie wypowiedzi.

WSPÓŁPRACA NAUCZYCIELA Z RODZICAMI

Świadomy problemu dziecka dyslektycznego nauczyciel i rodzic powinien pamiętać, aby:

  1. Nie stwarzać atmosfery zdenerwowania, napięcia, przymusu, wyśmiewania, lecz dążyć do spokoju i wzajemnego zaufania.
  2. Nie robić wymówek, czy awantur, lecz rzeczowo wskazywać możliwości poprawienia błędów.
  3. Nie przeciążać czytaniem i przepisywaniem, lecz dostosowywać ćwiczenia do możliwości dziecka.
  4. Nie wyręczać dziecka w jego pracach, lecz zachęcać do samodzielnego ich wykonywania.
  5. Nie karać, zakazywać i straszyć, lecz nagradzać nawet za niewielkie efekty.
  6. Zachęcać do korzystania przez ucznia dyslektycznego z zajęć korekcyjno-

kompensacyjnych (na terenie szkoły), terapeutycznych (na terenie poradni), innych form pomocy włączonej do programu pracy dydaktyczno-wychowawczej każdej szkoły.

ROZUMIENIE ZACHOWAŃ WSPÓŁTOWARZYSZĄCYCH DYSLEKSJI

  1. Z zaburzeniami dyslektycznymi mogą współwystępować:
  • zaburzenia mowy
  • zaburzenia orientacji przestrzennej
  • zaburzenia emocjonalne np. postawy lękowe lub agresywne
  1. U dzieci dyslektycznych stosunkowo częściej można zaobserwować symptomy zaburzonej dynamiki procesów psychicznych np.:
  • nadmierna ruchliwość,
  • trudności w koncentracji uwagi,
  • brak systematyczności w działaniu,
  • pochopność i pobieżność myślenia itp.
  1. Niesprzyjająca atmosfera wokół dziecka dyslektycznego i dodatkowe napięcia emocjonalne, jakim w związku z tym ono podlega prowadzą do:
  • Zaburzeń nerwicowych
  • Nadpobudliwości psychomotorycznej.

WZMOCNIENIA

Aby zachęcić ucznia dyslektycznego do podejmowania aktywności w kierunku poradzenia sobie z trudnościami nauczyciel wzmacnia jego próby poprzez:

  1. Częste stosowanie pochwał na forum grupy
  • próbami powierzania mu drobnych ról społecznych w grupie np. porządkowych
  • powierzanie prostych, jasno określonych zadań w klasie
  1. Kierowanie przejrzystych komunikatów, jakie dziecko otrzymuje odnośnie swojego zachowania (zarówno pochwały jak też uwagi krytyczne)
  2. Konsekwencję w oddziaływaniach przyjętych wobec dziecka
  3. Angażowanie dziecka w przebieg lekcji np. pomoc nauczycielowi w prezentacji tematu
  4. Wspieranie go w próbach bycia bardziej uporządkowanym i systematyczny m zachęcanie do takich zachowań i nagradzania ich
  5. Otoczenie życzliwym zainteresowaniem, akceptacją i zrozumieniem, wspieranie w sytuacjach ocenianych przez niego jako trudne
  6. Oddziaływanie swoją osobowością gdyż podstawą motywacji ucznia dyslektycznego jest uznawanie przez niego autorytetu osoby dorosłej, z którą ma on kontakt.